Moving day!

Het huisje naast het huis van Dr. Ruslin is bewoonbaar verklaard, wat betekent dat wij mogen verhuizen! Wat een luxe; een tv met Fox Sport Live Eredivisie (waar net de bedoelde kampioenswedstrijd AJAX - ADO speelt), eigen suite en een heerlijke warme douche.. Na wat insecten te hebben omgelegd pakken we eindelijk alle spullen uit. Heerlijk. Eigenlijk voelt het ook wel een beetje als 'uit huis gaan’; Dr. Ruslin en zijn vrouw helpen ons met alles en zorgen gelijk dat er schone handdoeken zijn, de koelkast gevuld is met wat fruit en lekkernijen en we verder niets te kort komen. Wel fijn dat we nu meer zelfstandigheid hebben, we kunnen nu zelf bepalen wat we wanneer doen en we kunnen zelfs de scooter gebruiken om even naar de supermarkt te gaan!

De dagen worden gevuld met patiëntenbehandelingen, controles van vorige behandelingen en veel lezen en schrijven voor de scriptie. Gelukkig wordt het ook afgewisseld met leuke lunches bij een sushi-tent en uitstapjes naar winkelcentra met collega-studenten en tandartsen.

Wat ons wel erg is opgevallen is dat ‘selfies’ hier ENORM populair zijn en dat men zich nergens voor geneert. Al vaker hebben we meegemaakt dat de patiënt nog aan het uit de narcose geleid moest worden na een grote operatie en ineens iemand roept: "foto, FOTO!".  Iedereen laat alles uit z’n handen laat vallen en er moet een foto gemaakt worden(soms zelfs met de patiënt er bij, half-slapend!). Bizar! Meestal geven wij aan dat we liever wachten totdat de patiënt is bijgekomen en dat de patiënt voor gaat, maar soms hebben we geen keus en worden we erbij gesleurd.. Bovendien is het ook heel normaal als OK-assistenten die niet steriel staan even een dutje doen op de grond van de OK, hilarisch! Ze denken over sommige dingen toch wel heel anders hier; het ‘OK schoeisel’ is hier over het algemeen Crocs-lijkende slippers (met gaten dus) die soms ook door patiënten worden gedragen... We waren maar al te blij dat we onze eigen witte klompen meegenomen hadden.

Afgelopen donderdag was een extreem drukke dag! Van ziekenhuis naar het DMC naar weer een ander ziekenhuis om zeer interessante OK’s bij te wonen, onze twee reeds behandelde schisispatiënten te kunnen zien voor controle en ook een nieuwe onderzoekspatiënt met labioschisis (gespleten lip) te kunnen interviewen.  Omdat deze patiënt al wat ouder is, kan de behandeling worden uitgevoerd onder lokale anesthesie in het Denta Medica Care Center. Heel netjes worden de verschillende lagen spier en huid van elkaar gescheiden en daarna kundig aan elkaar gehecht waarbij het liprood en de ‘cupid’s bow’ (bovenlipkuiltje) perfect in elkaar overlopen. Het is geen makkelijke klus, maar we waren erg onder de indruk van het resultaat.

Na een drukke dag is het  vrijdag: een vrije dag, want het is Pasen! Naast nog wat kleine dingetjes te moeten regelen voor onze scriptie, moeten we ook gaan inpakken; dit weekend gaan we mee met het bedrijfsuitje van het Denta Medica Care Center!

Het DMC-uitje! Of wel ‘the family gathering’ zoals men het hier noemt.

We verzamelen met z’n allen bij het DMC waar het al krioelt van de mensen: alle tandartsen en specialisten, co-assistenten (ofwel THK-studenten die hier werken), assistentes en zelfs de beveiliging gaat mee. Zelfs echtgenoten en kinderen mogen mee!  Gelijk een groepsfoto met het professionele spandoek wat ze hebben laten maken, natuurlijk! Iedereen is onwijs enthousiast en het is duidelijk dat de sfeer er alvast goed in zit. Vervolgens met z’n allen in de bus voor een 2-uur durende reis naar een plaats waarvan we nog steeds de naam niet weten, ergens in de bergen. 
De heenreis verloopt vlot, hier en daar een paar enorme kraters in de weg, maar dat is inmiddels niets bijzonders meer. Als we aan het einde van de middag aankomen in het prachtige gebied pakt iedereen gelijk z’n tas om naar de kamers te gaan. Als wij hetzelfde willen doen brengt Rhy-Rie ons naar ‘onze eigen kamer’. Wow! Waar de anderen in vrij simpele eens-persoons bedjes, met 6 man op de kamer slapen krijgen wij een soort suite, met eigen douche en toilet. Het is geen 5-sterren-hotel, want dat vind je hier niet maar er is wel airco, een groot tweepersoonsbed en alle luxe die we konden wensen! Als de spullen zijn uitgepakt is het wederom tijd voor eten. Immense hoeveelheden zoete cake, met choco-pasta-gevulde cupcakes en talloze drankjes wordt de avond begonnen. Gezellig wordt er gekletst over honderduizend onderwerpen en de meeste mensen die we spreken verzekeren ons dat ze binnenkort een keer naar Nederland komen, dus als we dit mogen geloven kunnen we binnenkort echt een invasie verwachten! (Haha.)
Er wordt een film gedraaid via een beamer op de muur en dan komt het avondeten. Na een heerlijk uitgebreid diner begint de vergadering, waar het eigenlijk allemaal om draait. Uren wordt er gediscussieerd over problemen waar men tegen aan loopt en hoe ze het DMC kunnen verbeteren. Er wordt geluisterd naar iedereen en er worden soms goede discussies gevoerd. Uiteraard komt er tussendoor nog meer eten: geroosterde maiskolven en pisang goreng (hmmmm!) en daarna nog koffie en thee. Om een uur of half 1 zijn we kapot van het op de grond zitten (zijn wij als 2 stijve harken natuurlijk helemaal niet gewend, 5 uur op de kale vloer zitten) en werd ons verteld dat we ons mochten excuseren en even wat rust konden pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Richting bed.
In de Indonesische bergen slapen betekent dat je niet alleen slaapt; insecten van ieder soort en formaat zijn geen uitzondering. De slaap vatten was vanavond dan ook iets lastiger dan normaal, maargoed... Om half 6 (ja, dat lees je, HALF ZES) wordt er op onze deur geklopt. 'Of we mee komen doen met de spelletjes.' Zo, de zondagochtend hadden wij ons wel even iets anders voorgesteld.. Maar we laten ons niet kennen en als we daar aankomen wordt ons verteld dat we de aerobics al hebben gemist (oohh wat jammer..:P) maar dat we op tijd zijn voor de karaoke en team-spelletjes.  Na wat prachtige  solo’s en duetten op z’n Indonesisch (dus met een galm-microfoon) is het tijd voor de groepsspellen: “trap de ballon van de tegenstander” en “wie de ballon als eerste kapotblaast” en nog veel meer leuke bekende spellen komen voorbij. Langzaamaan wordt de ochtend warmer en om 11 uur is het tijd voor een praatje van de sponsor, een fabrikant van farmaceutische middelen met een uitgebreid assortiment aan dentale analgetica. Dat verklaart dat iedereen die gekke T-shirts moest aantrekken met de naam van een of ander geneesmiddel erop. Er worden wat folders uitgedeeld over kauwgom met probiotica, pijnstillers en tandenborstels. Sommigen professioneel, anderen met ernstige spelfouten in het Engels, waar niet naar is omgekeken voordat er een massa-print werd gestart. Maakt hier niet uit.
Na een uurtje luisteren naar het verkoopverhaal is het afgelopen en is het tijd om de spullen te pakken en te vertrekken, maar natuurlijk niet zonder een paar 'selfies'! Op de terugweg is het rustig, iedereen slaapt en is kapot van het weekend en de weinige uurtjes slaap. De reis gaat gelukkig snel en als we thuis zijn willen we maar 1 ding: slapen! Hieronder alvast wat foto’s van de omgeving. We hebben weer een hoop lieve en leuke mensen ontmoet en kunnen terugkijken op een te gek weekend. We zijn benieuwd wat de komende tijd ons brengt want de planning voor de uitstapjes naar andere gebiedenstaat nog steeds niet vast. We houden jullie op de hoogte!

Rumah!

Lawrence aan het wakker worden..

Laste-minute-goodbye-photo!

Schisis en Paparazzi..

Yes! Vandaag de eerste schisispatientjes gezien! Eindelijk echt begonnen met data verzamelen voor de scripties. Dat viel nog niet mee! Mede vanwege de taal is het soms lastig duidelijk te maken wat er nu aan de patiënt gevraagd moet worden en waarom. Bovendien spreekt de afdeling 'Anesthesie' vaak niet of nauwelijks Engels waardoor ook hier de communicatie stroef verloopt. Toch maar even sleutelen aan ons ‘Bahasa Indonesia’!  Helaas is er niet altijd airconditioning in de operatiekamer waardoor het opereren en assisteren soms behoorlijk zwaar kan zijn. Zeker met de niet-disposable-steriele jassen die ongeveer 3 kilo per stuk wegen, maar dat maakt de operaties niet minder indrukwekkend! Ook valt op dat de operaties in veel verschillende ziekenhuizen plaatsvinden en dat in elk ziekenhuis maximaal 5 OK’s op het dagprogramma staan.. Hoe houden ze dit draaiende? Inmiddels zijn we al zeker 15 verschillende ziekenhuizen in alleen Makassar (ongeveer 1 milj. inwoners) tegengekomen en dit gaan zeker niet de laatste zijn. . Achja, mensen hier nemen overal rustig de tijd voor, wat voor ons ook weer fijn is; zo kunnen we rustiger dan we gewend zijn de hechtingen aanbrengen en wellicht aan het einde van onze reis zelfs een hele palatoplasty uitvoeren (aldus onze dokter ;-)).

Vrijdag’s was het weer tijd voor een presentatie, jippie! Dit verliep gelukkig allemaal goed en zo werden onze onderzoeken (weer) goedgekeurd door de Dental Faculty.

Zaterdag was een grote dag: de trouwdag van Illa, een van de Tandartsen van het DMC (DentaMedicaCentre). We moesten om 5 uur opstaan om om 6 uur te vertrekken. Daarna lekker 5 uur rijden over met gaten bezaaide wegen, op naar ‘Pinrang’… Eenmaal daar aangekomen staan we in de file om de auto kwijt te kunnen in de straatjes van het plattelandsstadje. Daarna de hitte in, om naar het huis van de ouders van de bruid te gaan om daar met z’n allen om te kleden. Wij werden in traditionele kleding gehesen en voelen ons als 2 opgepofte kanarie’s, maar spelen natuurlijk leuk mee als iedereen opgewonden roept: "OOOHH, you look so nice!!" Dan is het tijd om ons naar het feest te begeven.

Als we binnenkomen zien we een stuk of wat party-tenten Indonesian-style (met veel kleuren en versieringen) en op het podium aan het einde van de grootstse tent staat het bruidskoppel met de familie te wachten op felicitaties. Na ons namen te hebben geschreven in het gastenboek begint de strijd: ‘Can I take a picture?' 'Yes, sure!' En toen kwamen we niet meer weg vanwege de vele foto-verzoeken.. Gelukkig hielpen Dr. Ruslin en zijn vrouw ons een weg te banen naar het podium om het bruidspaar te kunnen feliciteren, waar we vervolgens 30 min. op het podium staan 100 miljoen foto’s te laten maken, met het bruidspaar en steeds met andere famillieleden.. We kregen zelfs geen tijd het cadeautje te geven, deze nam de bruid gehaast aan, en zette deze achter zich weg, want er moesten nog meer pictures genomen worden.. Zo! Klaar met de pictures dachten wij.. Maar helaas, het gevecht door de ‘picture-picture-menigte’ gaat verder. Toen we rustig op een stoeltje gingen zitten om even te rusten en te genieten van een prachtige dansshow, kwamen er steeds meer mensen op af, sommigen trokken ons mee, andere probeerden ons hoofden te draaien naar hun camera. Kortom: een gekkenhuis! Gelukkig kwamen daar dr. Ruslin en zijn vrouw weer, vragen of we wat wilden eten (natuurlijk, hoe konden we nou vergeten dat er nog gegeten moest worden?) en wederom werden we naar een wat rustigere plek gebracht. Even afkoelen, watertje en dan hebben de eerste picture-mensen ons weer gevonden. Tijd om te gaan! Na 10x vragen of ze niet speciaal vanwege ons zijn vertrokken van de bruiloft (al met al zijn we er een krap uurtje geweest) geven ze aan dat ze nog andere plannen hadden daar in de buurt, en dat het heel normaal is om ‘even langs te gaan’ op een bruiloft. Gelukkig, we voelden ons al schuldig dat wij ‘the centre of attention’ waren in plaats van het bruidspaar.

Na weer lekker in ons eigen kloffie te zijn omgekleed even genieten van de airco in de auto. Vervolgens een uitgebreide lunch, bereid door de moeders van dr. Tajrin en dr. Ruslin. Leuk om die te ontmoeten, wederom ongekende gastvrijheid! Heerlijke kokosolie-rijst, eend en groenten met pindanootjes met als toetje een soort rijsttaart met caramel bovenop EN een soort cocossoepje met gebakken banaan, genieten! Onderweg tijdens de terugreis zijn we nog even gestopt vlakbij de zee om op de rest van de auto’s te wachten en wat mooie kiekjes te schieten bij een mooie zonsondergang.  Wat een dag…

Zondag is altijd een vrije dag, behalve voor de buitenlanders! Rhy-Rie is het nichtje van Ruslin, specialist in Prothetiek en directrice van het DMC. Haar man is universitair docent Engels en ze hebben ons gevraagd om wat dingen over tandheelkunde en over Nederland te vertellen in het Engels voor ‘een paar’ studenten. Natuurlijk doen we dat, wat leuk! Volgens Dr. Ruslin gaat het over zo’n 15-20 studenten, maar als we aankomen in het DMC waar we hebben afgesproken wachten er zo'n 50 studenten op ons.. Al giechelend begeeft iedereen zich naar het kamertje waar grote tapijten op de vloer zijn uitgespreid waar ze op kunnen zitten. Dan is het onze beurt. Na een korte introductie geven we wat algemene info over tanden en kiezen, klein anatomie-lesje en uiteraard poetsinstructie. Na nog wat info over Nederland en Amsterdam is het tijd voor vragen. Een van de jongens vraagt naar hoe wij in Nederland omgaan met ‘homo-seksualiteit’, een ander wil graag weten wat wij het moeilijkste vonden in de studie Tandheelkunde tot nu toe. Allerlei vragen komen voorbij. Na deze gratis consulten op de zondagochtend is het vragenuurtje voorbij. Dan stellen wij nog wat scherpe vragen en voor de slimmeriken die hebben opgelet en de vragen konden beantwoorden een kleinigheidje. Daarna is het uiteraard: Tijd voor een foto! 

Wat een ervaringen! Achteraf wel jammer dat we niet meer van de bruiloft hebben kunnen zien en meemaken, maar zoals Harm Edens altijd afsluit: 'Gelukkig hebben we de foto's nog!'

Sorry Mickey.. Maar ook hier hebben we een 'beste vriend'!

Speciaal voor Amanda: Amanda Brownies!

Traditional Etnic Outfits

Engelse les door 2 'native speakers' ;-) 

Let's get to work!

Na een prima eerste nachtrust werd er van ons verwacht dat we lekker aan de slag zouden gaan met onze onderzoeken. Last-minute wordt er natuurlijk nog van alles omgegooid omdat het misschien toch beter is om het onderzoek samen uit te voeren met 2 Indonesische studenten. Lawrence’ onderzoek verandert niet echt, het onderzoek van Amanda verandert wel: zij zal zich gaan concentreren op hoe de patiënten en/of ouders naar de schizis-afwijking kijken en of zij er veel hinder van ondervinden. Amanda zal haar scriptie schrijven over de vergelijking hiervan voor- en na de operatie, de Indonesische student over de verschillen tussen de ervaringen van patiënten zelf en ouders (uniek, want meestal worden kinderen op jonge leeftijd geopereerd en dan kunnen ze deze ervaringen nog niet delen. Na het ochtendje achter de laptop is het tijd om weer naar de kliniek te gaan waar vandaag een implantologiepatiënt op het programma staat. Daarvoor zien we eerst nog een Belgische patiënt die op een eiland verderop woont met zijn vrouw en die bijna niet kan stoppen met Nederlands praten met ons omdat hij dit blijkbaar al in tijden niet meer heeft gedaan (er komen nauwelijks ‘Bule’ = buitenlanders, in dit gebied!). Tussendoor zien we een vrouw met een enorm bijtfibroom, welke vakkundig wordt verwijderd door dr. Ruslin. waarna Amanda hier nog een paar mooie hechtinkjes in gezet heeft tot grote dank van deze mevrouw. Een kleine 2 uur te laat (we geloven niet dat Indonesische mensen dit begrip ‘te laat zijn’ kennen), komt de implantologiepatient. Alles wordt netjes uit de steriele doeken gehaald waarna Lawrence en dr. Ruslin zich in een steriel hesje hijsen. Vakkundig wordt mevrouw lokaal verdoofd en toegedekt waarna er een implantaat wordt geplaatst. Het plaatsen van een implantaat is nogal een happening, omdat het net zoals in Nederland behoorlijk prijzig is! (omgerekend 700 euro). Als laatste zien we nog een jongen van 19 jaar die 2 maanden terug een tracheotomie heeft gehad vanwege een loge-abces en nu komt voor advies over de trismus en verwijderen van het element dat voor de problemen zorgde. De trismus is nog zodanig dat het laatste niet kan, maar wat fysio voor de trismus gaat prima, waar ook Amanda weer even aan het werk wordt gezet. Na uiteraard weer heerlijk te hebben gegeten was het tijd voor een goede nachtrust.

De volgende dag zouden we om 10 uur vergaderen met de docenten van de tandheelkundefaculteit, dus om 11.30 zitten we met z’n allen rond tafel. Iedereen heeft veel vragen over het onderzoek, dus na een hoop geklets in het Indonesisch waar we vrij weinig van begrijpen blijken onze onderzoeken te zijn goedgekeurd en wordt dit bezegeld met een berg eten en drinken en wat foto’s (want ze gaan zooo graag met ons op de foto!). Daarna is het tijd om naar de decaan te gaan. Na een tijdje worden we binnengeroepen en krijgen we eerst wat vragen over ons onderzoek. Daarna een kleine toespraakje over wat wel en niet kan en dat we vooral veel Indonesisch eten moeten proeven. Na wat grapjes en geintjes wordt ook hier de goedkeuring bezegeld met een soort snoepje uit Japan en een foto met de Decaan en dr. Ruslin en natuurlijk met ons. Zo, tijd voor lunch (jeej, nog meer eten!) waarna we naar huis gaan om onze ideeën over het onderzoek nog wat meer uit te breiden voor de vergadering van vrijdag. Na ’s avonds weer lekker te hebben gegeten, gekookt door ‘mama Anna’ (een soort au paire die voor de kinderen zorgt en het huis schoonhoudt etc.) kunnen we weer lekker slapen. Morgen een lange dag, in het huis om weer aan onze scriptie te werken.

Na een lekker ontbijtje met risolles, lemper en cupcakes maken we eerst een wandeling met Nabile en Ninshih (nichtje van Dr. Ruslin, tandheelkunde student 2^e jaar) langs het water en de golfbaan. We gaan het ‘ afgesloten terrein’ niet af en het is niet de bedoeling om alleen te gaan, voor het geval we verdwalen. Dr. Ruslin woont met zijn famillie in een soort afgesloten stukje van Makassar: een soort ‘compound’ waar je komt na verschillende bewaakte slagbomen te passeren. Wel een veilig gevoel, als je langs zo’n bewaker rijdt die druk bezig is met bellen en kaarten.. haha (overigens wordt benadrukt dat alles hier superveilig is en we ons geen zorgen hoeven te maken, voor alle bezorgde lezers ;-))

Daarna gaan de dagen wat sneller. Er wordt veel gewerkt aan de scriptie in de uurtjes dat we niet meelopen met de dokter. Inmiddels is de jetlag wat op de achtergrond verdwenen en hebben we het allebei soms best even zwaar met de lange dagen die gemaakt worden. ’s Morgens om 8 uur is iedereen wakker, rond 9 uur worden de kinderen naar school gebracht door Anna en tussen 9 en 10 vertrekt de rest naar werk. De kids zijn ’s middags al vrij rond 12-2 uur (vrij variabel allemaal) en dan zorgt Ningsih en Anna voor de lunch en de kinderen. Als we een dag meelopen met Ruslin zijn we niet voor 23.00 thuis, waarna nog gegeten moet worden.. van 8 tot 11, hoe houden ze dit vol? Het antwoord is simpel: ze hebben het gewoon veel minder druk dan wij in Nederland, geen stress en heel veel geklets en vooral veel eten tussendoor. Wij staan constant ‘op scherp’ waar zij de dag veel relaxter doorkomen. Alle tijd voor de patiënten, die op hen wachten als ze ergens anders vandaan moeten komen en andersom. Inmiddels proberen Lawrence en ik in de vrije ‘wacht uurtjes’ wat te doen aan onze scriptie wat soms best lastig is als iedereen steeds met je op de foto wil..

Zondag is de enige vrije dag en deze wordt dan ook goed besteed: 7 uur ’s morgens beginnen ze met tennissen tot een uur of 4 ’s middags. Steeds komen er wat mensen bij en gaan er wat mensen weg, maar als je wil ben je de hele dag zoet met kletsen en tennissen. Wij hebben ook een potje meegespeeld wat niet mee viel in deze hitte. Daarna werd er gelukkig weer goed voor ons gezorgd met gekoelde drankjes en uiteraard nog meer hapjes ‘om de energie aan te vullen’.. ’s avonds even naar het winkelcentrum voor een nieuwe bank voor in de wachtkamer en daarna gezellig met het gezinnetje uiteten geweest.

Maandag begint weer een nieuwe week, dingen regelen op de faculteit, en daarna veel tijd doorbrengen op het DentaMedicaCentre waar we ook druk aan onze scriptie hebben gewerkt. Hard nodig, want komende donderdag zullen we de eerste schizispatiënten zien! Dinsdag gaan we naar het ziekenhuis waar een meisje van 13 wordt behandeld voor een enorme (2 vuisten groot!) cyste. Daarna even thuis lunchen waarna we weer mee gaan met de dokter naar het DentaMedicaCentre om een implantaatpatient met sinuslift te zien.

Inmiddels gaat de tijd steeds sneller en is er alweer een week voorbij!

We hebben het hier onwijs naar ons zin en we kijken enorm uit naar de ‘tripjes’ die we gaan maken over het eiland om de schisispatiënten te zien en te behandelen! To be continued…

Sponsoren

Uiteraard willen wij de organisaties die dit mede mogelijk gemaakt hebben hartelijk danken voor hun hulp! Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door:

Reis en aankomst in Makassar

Natuurlijk is het onmogelijk om echt goed uit te rusten tijdens een 28-uur durende reis, dus we waren behoorlijk moe toen we aankwamen op Ujung-Padang Airport (Indonesische benaming voor Makassar Airport). Toen we de schuifdeuren uitliepen werden we begroet met een stralende glimlach van onze begeleider en vriend, Dr. Ruslin en zijn zoon Nabile. Gelijk kregen we een uitgebreide rondleiding langs zijn 'private dental clinic', langs het Universiteitsziekenhuis en de verschillende faculteiten van de Universiteit van Makassar. Geweldig grote campus! Vervolgens kwamen we aan bij het huis van Dr. Ruslin en zijn famillie. Hier was een kamer voor ons in gereedheid gebracht waar we de komende tijd kunnen verblijven. Tot onze opluchting was er airco en een warme douche. 

Na opgefrist te hebben werden we gelijk meegenomen voor een uitgebreide lunch bij een van de beste vrienden van Dr. Ruslin, Dr. Tajrin, de andere kaakchirurg waar we ons onderzoek mee zullen uitvoeren. Tijdens de lunch van 'Coto Maksassar' (een specialiteit uit Makassar, soort soep) ontmoetten we veel andere tandartsen en een aantal docenten van de Dental Faculty of Makassar.  Vervolgens was het tijd om naar huis te gaan en wat rust te pakken, maar… Daar zat Ruslin’s dochter Shiva met haar vriendinnetjes te giechelen en verlegen te lachen. Na onszelf te hebben voorgesteld en even wat te hebben gekletst vraagt een van de meisjes of ze alsjeblieft een 'selfie'  met ons mocht maken. No problem uiteraard. De foto volgt. Blijkbaar zijn we toch wel een soort bezienswaardigheid hier... Daarna op naar de Private Dental Clinic!

We kwamen aan bij een gebouw waar flink wat auto’s voor de deur worden geparkeerd op een soort 'valet- parking'. Dat begint al goed. Van binnen ziet het er voor Indonesische begrippen spik en span uit; nette witte vloeren en lichte muren, aan het begin een apotheek en de receptie en verderop verschillende specialisten zoals een fysiotherapeut (Ruslin’s vrouw), endodontologen, MKA-chirurgen, kindertandartsen, orthodontisten en GP’s. We werden gelijk aan iedereen voorgesteld en raakten in gesprek met wat studenten Tandheelkunde die hier een soort aanvullende stage lopen om hun kennis en ervaringen te vergroten. Het is een enorme eer om door dr. Ruslin te worden gevraagd om in zijn praktijk te komen werken en alleen de beste van de beste studenten krijgen deze kans, vertelden ze trots. Verder werd er honderduit gevraagd aan ons, en hoe onze opleiding in elkaar zit. In Indonesie duurt de studie Tandheelkunde 5 jaar: eerste 3 jaar pre-kliniek, dan 2 jaar kliniek (laatste 2 jaar word je co-assistent genoemd). Als je Kaakchirurgie wil studeren moet je 2 jaar geneeskunde doen en daarna de opleiding tot Kaakchirurg die alleen in Jakarta of Surabaya wordt gegeven. Dat is gelijk de reden dat Dr. Ruslin bezig is met zijn promotie. Hij wil graag een faculteit voor Kaakchirurgie opzetten hier in Makassar en daarvoor is een professor nodig en 4 andere kaakchirurgen die zich hebben gespecialiseerd in de verschillende aspecten van het vak. 

Al snel komt de eerste pijnklacht in de stoel bij dr. Ruslin, maar dit blijkt nog te kunnen worden opgelost door een endodontische behandeling waarna de endodontoloog het overneemt en een nette wortelkanaalbehandeling uitvoert. De röntgenfoto’s zijn direct zichtbaar op het scherm voor de patiënt, en er wordt goede uitleg gegeven over de behandeling. Hierna komt weer een patiënt met een dikke wang. En jonge vrouw van het eiland Ambon. Hier wordt wel een extractie geïndiceerd waarna dr. Ruslin de kies goed verdooft. Na wat geklets in het Indonesisch blijkt dat de vrouw graag wil dat 'de buitenlandse dokter' de kies verwijdert, dus Lawrence wordt gelijk aan het werk gezet! Uiteraard verloopt alles vlekkeloos en na een hechtinkje is alles klaar. Dan zit de dag in de kliniek er op, dus met opluchting en een heerlijke nachtrust in het vooruitzicht stappen we in de auto waarna we eerst nog even uit eten gaan met dr. Ruslin en zijn vrouw, want we hadden nog lang niet genoeg gegeten, toch? Een paar uur laten liggen we uitgeteld maar zeer voldaan in ons kamertje.

Wat hebben we het toch goed getroffen met deze ontzettend lieve, bezorgde mensen om ons heen!